Untitled Document

Gezellig met de Schotten
Het afscheid van Arjen
Belarus: bijna over en uit
3-1 tegen Bulgarije
Drama tegen Frankrijk
5-0 tegen Luxemburg
20 marssen De Bus
WK: DERDE!


  Untitled Document

Vriendschappelijk

Brazilië - Nederland 0-0

Goiânia, 4 juni 2011, Estadio Serra Dourado

Uruguay - Nederland 1-1

Montevideo, 8 juni 2011, Estadio Centenario

“Don't cry for me Argentina The truth is I never left you……..”


De melodie heeft de laatste dagen van ons verblijf in Zuid Amerika, op de luchthaven van Buenos Aires, geregeld in mijn hoofd geklonken. We hebben het een paar keer hardop gezongen én gefloten... The truth is dat we het gelukkig toch - na drie extra dagen - een keer verlaten hebben!

Kees……

Kort voor we de koffers pakken om de wedstrijden van Nederland in en tegen Brazilië en Uruguay te gaan bijwonen, lezen we in het gastenboek op deze site het bericht, van Herma, dat Kees Buringa is overleden.

Kees, of (voor ons) liever ‘reclame Kees' want zo benoemde wij hem ooit omdat we nog wat meer mensen kennen met deze Hollandse voornaam, was voor ons een goede bekende. Door onze ‘tic' om, velen weten dat, vooral in het buitenland, vroegtijdig stadions te bezoeken waar wordt gespeeld liepen we zeer regelmatig , figuurlijk, aan tegen het omvangrijke figuur van Kees. Vaak was hij er dan om de (reclame-) bebording te regelen en controleren of ter plekke nog “een bordje te regelen…” en aan te vullen. Altijd even een praatje, een dolletje, beetje lachen, maar ook iets herkenbaars : “zo, jullie zijn er vanzelfsprekend ook weer…”. Tijdens wedstrijden maakte hij vaak nog even een rondje en stak hij in het voorbijgaan even een hand op, om vervolgens weer serieus met “zijn” borden in de weer te zijn. Vaak zagen we hem ook bij wedstrijden van Jong Oranje en laatst zelfs “in het wild”, bij een bekerwedstrijd van FC Groningen tegen en bij Haaglandia in Rijswijk. “Ik was in de buurt, toch effe kijken”, reageerde hij op onze verbaasde reactie. Het zou de laatste keer zijn……. Na een kort ziekbed, zo meldde de condoleancesite, was het Kees niet gegeven om van zijn pensioen te gaan genieten. Zo werd hij maar 64 jaar. Beste Kees, rust zacht, we zullen je zeker missen.

Begint die Chileen toch ineens te spúgen……..

Vaak worden ze in één adem genoemd. Puyehue en Cordon Caulle. Beiden Chileen, beiden uit dezelfde streek, beiden niet zo heel erg actief. In 1990 werd voor het laatst iets vernomen van Cordon Caulle, die daarvoor zelfs ooit in 1960 van zich had laten horen. Daarentegen lijkt Puyehue nog een stuk luier, rustiger zo u wilt. Voor deze Puyehue moeten we namelijk terug naar 6 maart 1934. Toen kwam hij voor het laatst naar buiten.

Wat Puyehue deed besluiten uitgerekend op 4 juni 2011 weer van zich te doen spreken weet eigenlijk niemand. Feit is wel dat hij van grote invloed is geweest op de reis die een groep Oranje supporters maakten naar de twee oefenwedstrijden van Nederland in en tegen Brazilië (4 juni) en Uruguay (8 juni). ………

Wat heeft een Chileen nou te maken met Brazilië en Uruguay, zult u denken. Wel, Puyehue is een hele bijzondere Chileen. Hij spuugt namelijk vuur. En as. Heel veel as……..

Oranjetrip mei & juni 2011 naar Brazilië en Uruguay
(…en in ons geval vooraf gegaan door Madrid en beëindigd met Buenos Aires)

Voor we ons in het Oranjegewoel stortten eerst via Madrid. Prado, Plaza Real en natuurlijk Santiago Bernabeu, waar we ons vergapen aan een rijtje Europa Cups (je zal het allemaal moeten póetsen daar !) en weigeren op de foto te gaan met José Mourinho. Maar waar we, niet in het Oranje om niet teveel te intimideren (of was het hoon te vermijden?), ons wel erg lekker hebben gelaafd aan tapas, wijn en alles wat de Spaanse keuken zo speciaal maakt. In combi natuurlijk met een aangenaam zonnetje dat je tot de late avond op een terras laat vertoeven.

Brazilië

En toen vanuit de Spaanse hoofdstad, naar Rio de Janeiro. Brazilië had besloten, als een soort goedmakertje omdat het WK 2014 daar niet wordt gespeeld, de oefenwedstrijd tegen Oranje te laten spelen in Goiânia (met een dakje op de eerste a), een stad ten westen van de hoofdstad Brasilia. In 1999, toen Oranje ook oefende in Brazilië werd deze stad al eens aangedaan en uit dat uitje kwam onder andere naar voren (info Harm) dat er in Goiânia (met een dakje op de eerste a dus) niet zo heel veel te doen was qua vertier (“geen ene moer” aldus onze Nijmeegse keurmeester). Zou het dan toch dáárom zijn dat hij uiteindelijk niet meegegaan is deze trip ? Of is dat een foute overna…. Ehhh.. áánname ?

Naar Rio dus. Rio de Janeiro. Januari-rivier op z'n Portugees. Stad van o.a. de beroemde stranden van Copacabana en Ipanema, de favelas oftewel sloppenwijken, van het enorme Christusbeeld en natuurlijk van het Maracana stadion (om het toch een voetbalsausje te laten houden). De meeste Oranje supporters die naar Brazilië en Uruguay reisden kozen deze beroemde stad als hun uitvalsbasis voor er richting Goiânia (met een dakje op de eerste a) werd afgereisd. En dan ontstaan bijna magische momenten als je met een clubje gelijkgestemden bovenop een berg aan de voet van het enorme Christusbeeld een versgeperst laranja of maracuja sapje drinkt. Of gewoon een Brahma natuurlijk. (Geen familie van Wout maar gewoon bier) Dan mag je je met recht een bevoorrecht mens voelen. Dat zo'n spelletje van twee keer drie kwartier tussen twee ploegen van elf volwassen (nou ja….) kerels je naar dit soort plekken mag brengen. En ja, als je er dan tóch bent én je hebt je ‘s ochtends gerealiseerd dat je wel je spandoek in je rugzakje moet inpakken, dan krijg je weer leuke tafereeltjes, waarbij je heel (heel ! heel ! heel !) veel mensen even opzij moet laten gaan om samen met Jezus op de foto te gaan….. en je spandoek dus.

Met een groepje in het toeristentreintje de berg op van Santa Teresa, met een pittoresk dorpje bovenop met een wirwar aan smalle straatjes, om daar onderweg onder andere een prachtige muurschildering te passeren van de Braziliaanse selectie van 2010 (onder leiding van de inmiddels verguisde ex-bondscoach Dunga) staand op dat treintje en omgeven door allerlei wilde dieren in een Zuid Afrikaans landschap. Ze waren toch écht van plan om daar wereldkampioen te worden….. Tja, en dan moet er toch wel even een fotootje worden gemaakt waarbij de uitslag in de herinnering wordt gebracht…… toch ? Leuk toch man ?! zou van der Gijp zeggen.

 

 
         
         
     

 

Lekker een paar dagen de toerist uithangen terwijl ook het elftal inmiddels in Rio is gearriveerd om daar op het trainingscomplex van Flamengo te……. ehhh, ja trainen dus. En als je dan tóch in de buurt bent kan je natuurlijk net zo goed effe gaan kijken. Zeker omdat vanuit de KNVB was aangekondigd dat het deels ‘openbare' trainingen zijn. Nu bestaat er onder de vaste volgers inmiddels een zekere huivering bij deze sessies. Niet vanwege de ontmoetingen op de tribune hoor, maar wel vanwege het volledig ontbreken van enige vorm van ‘contact' tussen het veld en de tribune. Bij Flamengo werd je keurig achter een tweetal rijen hekken ver afgehouden van het veld, zodat je onze sterren eigenlijk alleen als een soort aapjes kon bekijken terwijl verbaal contact al helemaal onmogelijk was, zo we daar natuurlijk behoefte aan hebben/hadden. Sponsormensen, ambassadepersoneelkinderen (dáármee maak je indruk op het scrabble-bord !) worden één hek ervoor toegelaten, wij (met 12 vlieguren in de benen) mogen ons één hek verder neerzetten voor een glimp van ‘onze helden'. Maar ach, ik ken inmiddels het ritueel. Het went niet, het slijt wel……

Onder een deel van de trouwe volgers leeft nog steeds de gedachte dat een klein beetje meer getoonde respect jegens mensen die helemaal naar de andere kant van de wereld reizen om hen aan te moedigen en te zien spelen, af en toe wel op zijn plaats zou mogen zijn. Het zit er echter tegenwoordig nauwelijks meer in, ‘ze' worden angstvallig weggehouden(láten zich ook weghouden) als zou er toch iets vreselijks kunnen gebeuren zoals een gezamenlijke foto of zo. Ja, dat zou eigenlijk spontaan vanuit de spelers zelf moeten gebeuren, of de technische staf maar het zit er, zo lijkt het, gewoon niet in….. net als (maar nu loop ik op het vervolg van mijn verslag vooruit) het bijna gênante vooral-niet-zwaaien-na-de-wedstrijd-naar- je-eigen-supporters-vak. Een enkeling, na Uruguay, maar het zou normáál moeten zijn. Je doet het bij je club toch ook ??

Intussen op de grens van Chili met Brazilië maakt ook Puyehue zich kwaad en begint te rommelen. Zou het dan tóch met elkaar te maken hebben ? Zou er een Chileens spreekwoord of gezegde bestaan als “Pas op dat je niet teveel met je hoofd in de wolken loopt, er kan wel eens as in zitten” ? Bestaat toeval, de vraag wordt zó vaak gesteld ? Op vrijdag 3 juni vertrekt het merendeel van de aanwezige Oranjefans vanuit Rio (maar ook Amsterdam en Natal) via Sao Paulo naar Goiânia (met dat dakje op de eerste a), de speelstad voor de eerste van de twee wedstrijden. Die dag vertrekt ook Oranje naar de westelijk van Brasilia gelegen stad. Er wordt na aankomst in het Estadio Serra Dourada een laatste training afgewerkt, zonder onze aanwezigheid. Om ca. 20.30 uur plaatselijke tijd op diezelfde 3 e juni besluit Puyehue dat het mooi is geweest en begint hij zijn opgekropte inhoud naar buiten te spugen. Tot een hoogte van ruim 12 km, precies de hoogte waardoor vanaf dat moment het vliegverkeer er ernstige last van gaat ondervinden. En dat, maar dat is niet wetenschappelijk bewezen, omdat ook die Chileense berg vind dat Oranjesupporters soms wat meer respect verdienen……

Op dat moment is iedereen gelukkig wel al in Goiânia (best makkelijk zo'n dakje als er as in de lucht zit !) zodat er 's avonds op het vlakbij ons hotel gelegen terras een warme ontmoeting is tussen het kleine maar trouwe gezelschap (er ontbreken er slechts een paar, maar die hebben daarvoor een goede reden… ze werden wel gemist). Warm, ook vanwege de temperatuur die aardig rond de dertig graden bleef steken. Maar ja een biertje, wijntje (alhoewel niet altijd even lekker !) of sapje, samen met een afgewogen (opscheppen, wegen, afrekenen, simpel) hapje eten (sommigen kwamen zonder avondeten uit het vliegtuig) zorgt dan voor de noodzakelijke afkoeling en het noodzakelijke bodempje. Hotel Itajuba, waar de meesten van ons verbleven, was eenvoudig, op het jeugdherbergerige af, maar doordat je er met zijn allen zit, toch wel gezellig. En ja, het was heet, de airco gaf niet thuis, maar met al dat bekende oranje om je heen én Wifi in de “lobby” prima genoeg voor twee nachtjes.

 

         
         

 

Norbert

Op het eerder genoemde terras ontmoeten we voor de eerste keer ‘in levende lijve' Norbert. Norbert is, zo kondigde Patrick hem aan in ons Gastenboek , een gepensioneerde journalist die “vanwege de liefde” in Brazilië terecht is gekomen en bij aankomst in dit land “meteen verkocht was en nooit meer weg wilde”. Ondergetekende had – ook gemeld in hetzelfde Gastenboek – eerst nog een beetje de angst dat we de hele periode in Goiânia (…….. zie hierna à ) onder “dak” zouden zijn met bijvoorbeeld een maaltijd met voor iedereen duif op het menu. Niks was echter minder waar. In zijn persoonlijke blog ( http://brugje.blogspot.com ,een aanrader) legt hij aan zijn lezers uit dat hij zich die eerste ontmoeting bewust een beetje afzijdig had gehouden en zich min of meer door Patrick bij ons had laten introduceren. Na zijn introductie werd hij liefdevol ontvangen, hij heeft een innemende (ja, op meerdere gebieden) persoonlijkheid en kon zich moeiteloos voegen in dit toch bijzondere groepje mensen. Ach, en na wat Brahmaatjes had niemand in de gaten dat hij er normaal gesproken niet gewoon bijhoort! Nou ja, op dat ene detail na dan, met maatje XXL….. Maar daar had hij een zeer plausibel verhaal bij én was de volgende dag ook opgelost. Middels een oranje shirt met opnieuw een prachtig verhaal !

 

   

 

De volgende dag was wedstrijddag. Norbert had een busje met chauffeur én bier aan boord georganiseerd en het oranje gezelschap begaf zich kort na de middag vanaf het oranje terras richting stadion, met een tussenstop bij The Montana Grill, een chique restaurant, waar we de kaartjes voor de wedstrijd konden ophalen bij de twee H's, Hidde & Herma. De Braziliaanse bond leek ons op het laatste ogenblik toch nog een poot uit te willen draaien door de aanschaf van nieuwe (veiligere?) kaarten, maar daar stak de KNVB genereus een stokje voor. Dank ! Omdat het nogal een gedoe was hadden we afgesproken dat Dave als vertegenwoordiger van de hele groep het restaurant zou betreden om de kaarten in één keer op te halen, om de overige gasten niet teveel te storen. Maar ja……. Dan moet er één plassen, willen er een paar roken en voor je het weet dendert het hele clubje door deze dure vreettent (moet je ook niet achterin gaan zitten met die tafel natuurlijk !) en worden handjes geschud, wangen gekust en veel, heel veel, foto's gemaakt met de aanwezige Brazilianen.

Na een tafel voor 18 man te hebben gereserveerd voor na de wedstrijd, makkelijk als je al om 16.00 uur speelt, gaat de hele ‘klas' het bussie weer in als ware het een schoolreis, en wordt koers gezet naar Estadio Serra Dourado. Nou is het van het parkeerterrein waar we er uitgegooid werden tot de ingang een kleine tien minuten lopen, maar uiteindelijk heeft dat (zo leek het) zo'n beetje een uur geduurd voor we binnen waren. Heel Goiânia (nee, nu niet meer !) heeft waarschijnlijk wel een foto van zichzelf met iemand in het oranje en anders kent hij of zij wel zo iemand !

 

         
         

 

Binnengekomen werden de verzamelaars van het gezelschap zielsgelukkig, want er werden heuse programmaboekjes uitgedeeld als ware het flyers voor de wekelijkse supermercado uitverkoop en Jos & Kittie wisten zelfs de hand te leggen op een VIP-poster die bij één van de ingangen hangt. Laat dat maar aan Kittie over !

In het stadion zoeken we ons vak op en worden de diverse spandoeken opgehangen. Is de groep in eerste instantie nog in twee delen genesteld, langzaam maar zeker kruipt het merendeel toch bij elkaar. Ongenummerde plekken. Dat maak je niet zo vaak meer mee bij interlands.

Over de wedstrijd kan ik wel wat zeggen (doe ik ook wel) maar inhoudelijk laat ik dat aan de diverse professionele verslagleggers van onze vaderlandse pers. Ikzelf vond, dat we (Oranje dus, ja hé, hé !), een prima eerste helft speelden waar Brazilië het af en toe knap af liet weten. Na de rust was het Brazilië dat (soms veel) beter was, maar daardoor ook debutant Tim Krul de kans gaf om als de Nederlandse goalie een aantal prima reddingen te verrichten. Van Persie was helaas (ligt dat aan de maand juni of zo ?) weer niet overtuigend, maar over het geheel was ik dik tevreden met de 0-0. Een uitslag waar de Brazilianen op de tribune duidelijk ontevreden over waren en dat lieten ze ook blijken richting veld. Niet richting ons, het respect en de waardering dat we er, met zo'n klein clubje, waren droop er af en toe vanaf en menig opgestoken duim was ons deel.

Helaas vonden een aantal Braziliaanse jochies ook ons spandoek (Prinsen van Oranje) een soort oorlogsbuit want kort na het einde van de wedstrijd werd dat met grote kracht letterlijk van zijn plekje aan de tribune getrokken en verdween spoorloos. Toch nog even flink geërgerd geweest over Brazilianen, dat had ik sinds Port Elisabeth (voor de wedstrijd althans) niet meer gevoeld. Als ze er dan maar lol aan hebben is inmiddels mijn gedachte. Toch een leuk idee als ergens in een favela een wit doek met fluorescerende letters hangt…..

 

         
         
         

 

De uitslag ? Oja, de uitslag ! Nou ja 0-0 dus en dat was verre van de revanche die Brazilië had aangekondigd. Gezien de afwezigen bij Nederland een minimale morele overwinning.

Na afloop, zoals gezegd, terug naar dat poepie-sjieke restaurant, waar we onze chauffeur de avond van zijn leven bezorgden (volgens onze correspondent ter plaatse althans) door hem te laten mee eten. Graag gedaan, kleine moeite want hij bracht ons daardoor ook na afloop weer terug bij het Itajuba. Wij hebben gezamenlijk deze dag er afgesloten met een prettig samenzijn waarbij veel gelachen werd. En ook nog wat gedronken……

Uruguay!

De dag na de wedstrijd vertrok het merendeel uit Goiânia. Er waren er twee (uit Renkum) die kennelijk toch eigenlijk liever bleven in Itajuba. Zo graag dat ze zich voor het ontbijt lieten insluiten door hun sleutel af te breken. In het slot ! En dan mag ondergetekende bij een volledig Portugeestalige receptie, terwijl ik niet veel verder kom dan “Obrigado”, “bom dia”, “cerveza” (overal hetzelfde) en ”por favor”, gaan uitleggen dat de tijdelijke bewoners van kamer 27 de kamersleutel aan de binnenkant van hun kamerdeur in het slot hebben afgebroken en dat ze er nu niet uit kunnen ! Ja en dat allemaal vóór “ oito da manhã !” Caramba ! Gelukkig werd mijn ongekende acteer- en improvisatietalent door het aanwezige drietal op de juiste waarde ingeschat en werden Jos en Kittie snel bevrijd uit hun penibele toestand. De sms die tot deze bevrijdingsactie leidde is nú al legendarisch : “Wil je met spoed när de receptiee gaan onze sleütel is afgebroken en kunnnennn er niet uitt kamer 27” Dan ben je zenuwachtig hoor ! Dave & Karin bleven nog een dagje hangen, omdat ook zij het waarschijnlijk zó naar hun zin hadden in Itajuba. Geweldig hotel !

Niet iedereen vertrok direct naar onze volgende wedstrijdstad. PieterJan bijvoorbeeld, ging nog even bij de watervallen van Iguacu (Foz do Iguacu) kijken. Met voor hem uiteindelijk verstrekkende gevolgen, waarover later meer.. De meeste anderen vertrokken min of meer gelijktijdig per vliegtuig via Sao Paulo naar Montevideo, de hoofdstad van Uruguay, onze tweede tegenstander op de Zuid-Amerika trip. Op het vliegveld van Goiânia afscheid van Norbert. Hij had het beloofd de avond ervoor (“ik kom jullie nog even uitzwaaien”) en dus stond hij, met die geweldige lach op zijn gezicht, toen we uit de taxi stapten klaar voor een laatste omhelzing, hand en woordje. Tot 2014 kerel, dan zien we elkaar wellicht weer !

Nog iets te melden over de vlucht ? Nee. Nou ja, aan boord was ook onze voormalige minister-president Ruud Lubbers die voor één of andere missie onderweg was. De diverse redenen van zijn afwezigheid op die TAM-vlucht gingen over en weer, tot en met de theorie van ondergetekende dat hij bij de papa en mama van Maxima was geweest in verband met een naderende kroning….. Maar ook het feit dat de Braziliaanse vrouwen een makkelijk oefendoelwit zijn voor billenknijpers of dat je in Zuid Amerika nog heel veel fluitketels hebt. Jaha, lieve mensen daar ben ik weer hé ? Tuut-tuut-tuut !

Montevideo lijkt veelbelovend als we er aankomen. Een moderne luchthaven waar we relatief snel doorheen komen en ook onze koffers hebben de diverse overstappen overleefd en ploppen op de bagageband. Altijd weer een prettig gevoel…. Patrick regelt, als onze ras-(onder)handelaar een taxibusje voor de hele bups en vlotjes, maar inmiddels wel in het donker komen we bij ons hotel. Even snel inchecken en dan met een aantal (wij, Heemskerk en Jurgen) naar een nabijgelegen pizza-restaurant. Daar bestellen we, op voorspraak van de ober, een meter pizza ! En wat versnaperingen, vanzelfsprekend.

Merkwaardig hoogtepunt tijdens en na het eten is het plotselinge bezoek dat zich aan onze tafel meldt. Een keurige man, in witte kleding gestoken, vraagt of we onze bloeddruk willen laten meten. Say what ??!! Ja, hij heeft de apparatuur, inclusief stethoscoop bij zich ! Doen we gewoon even aan de tafel ! Onder grote hilariteit en met diverse flitsende camera's om dit toneelstukje vast te leggen, laten een aantal van ons de meting toe. Ondergetekende krijgt een duimpje van de man over het resultaat, zoals ook Ico. Nico moet zich echter zorgen maken, want een bezorgde blik is zijn deel… en dat alles met een biertje of wijntje in de ene hand en een band om de andere arm ! We hebben in ieder geval weer even kunnen lachen na de lange vliegdag.

 

         

 

De volgende dag deelt de groep zich op en doet iedereen zijn of haar ‘ding'. Wij besluiten een nieuw spandoek te gaan maken en aangezien het regent buiten komt dat mooi uit. In onze speurtocht naar een laken, oranje verf, , veters, stiften en kwasten bekijken we meteen een beetje Montevideo. Weinig hoogtepunten, maar daarbij dient gezegd dat het, zo in de winter, niet helemaal eerlijk is: in het voorjaar ziet deze stad er ongetwijfeld veel mooier uit al was het alleen maar omdat dan veel meer bomen en struiken groen zijn. Omdat we maar niet achter het Spaanse (want na het Portugees in Brazilië, moet alles nu ineens in het Spaans) woord voor ‘laken' kunnen komen trekken we in een linnengoedzaak maar iets wat erop lijkt uit de schappen. Op de hotelkamer aangekomen blijkt het om een douchegordijn te gaan, maar goed, we kunnen aan de slag. Het hotelbed dient als ezel en ondergrond voor dit kunstwerk, waarbij de “credits” gaan naar Simone, vanwege haar lettervastheid. 't Is een gave…… Na een flink uur stond alles erop en verderop in de middag werd middels de veters het geheel vervolmaakt. Opgelost, we hadden weer een groet aan Oranje en een herkenning voor “thuis”.

Op de dinsdag heeft Jurgen een trip naar Colonia georganiseerd. Twaalf man/vrouw sterk stappen we op een lijnbus naar deze toeristische attractie, Unesco-Werelderfgoed inmiddels, officieel Colonia del Sacramento, voor een dagje straatje slenteren, kerkje kijken, souvenirshopje in-souvenirshopje uit, vestingstadje in, terrasje op. Colonia del Sacramento werd in 1680 gesticht door de Portugezen . Later werden die bevochten door de Spanjaarden , die zich hadden gevestigd op de tegenoverliggende oever in Buenos Aires. De stad is gelegen in het zuidwesten van Uruguay en de oudste stad van het land. Met dank aan de vrienden van Wikipedia. En Jurgen natuurlijk ! We troffen het met erg lekker weer die dag, aangenaam na die regen van gisteren. Ach ja, soms komt je dat nou eenmaal toe, sprak hij in alle bescheidenheid.

Gedurende de dag begon ook bij ons het nieuws binnen te sijpelen dat het elders in Zuid Amerika, maar wel erg dichtbij, een beetje mis ging lopen met onze vriend Puyehue. U weet het nog ? Die Chileen. Mocht het u nog niet duidelijk zijn : Puyehue is een vulkaan. Niks mis mee, maar deze is dus sinds 3 juni actief. Ook niks mis mee, tenslotte zijn wij dat al deze vakantie sinds 22 mei. Maar probleem is dat Puyehue (poejeeweej) enorme hoeveelheden as de lucht in spuugt tot op een hoogte van zo'n 12 km (u heeft het eerder kunnen lezen, dus u wist het al). Gevolg is een zogenaamde aswolk. Niks vreemds aan, sinds IJsland vorig jaar hoef je ons daar niks meer over te vertellen…. Alleen zat ik toen in mijn stoeltje achterin de tuin te genieten van een absoluut streeploze lucht met af en toe een leuk schapenwolkje. Hier in Uruguay zorgde de wolk ervoor dat zo'n beetje het totale vliegverkeer in de regio (Brazilië, Argentinië, Uruguay en natuurlijk Chili) kwam stil te liggen. Voor ons geen probleem, we waren in Montevideo, Oranje was er (hadden we uitgerekend), dus de wedstrijd ging ongetwijfeld door. Maar, zo bleek eind van de middag, Pieter Jan was slachtoffer: hij kon niet wegkomen uit Sao Paulo en zou niet op tijd in Montevideo kunnen zijn voor de wedstrijd. Enorm balen, we baalden als groep met hem mee. (achteraf, een schrale troost, was hij zo'n beetje de enige die op tijd weg was en niet nog eens na afloop vast kwam te zitten).

Woensdag 8 juni

Wedstrijddag. Om (ongetwijfeld commerciële) onduidelijke redenen wordt de wedstrijd gespeeld om 15.30 uur in de middag. Op een normale werkdag ? Ja, daar moet je in Nederland eens om komen ! Gevolg is dat je op je dooie gemak met z'n allen een terras op zoekt waar we, opnieuw, lekker in het zonnetje kunnen zitten (aswolk ? welke aswolk ?) en “wat versnaperingen” nuttigt en proost op een mooie wedstrijd. Opnieuw zo'n gevoel van “zitten we hier, in Montevideo, in afwachting van een wedstrijd tegen Uruguay”, het is al eerder gezegd: soms voel je je een bevoorrecht mens. Het kersverse spandoek wordt getoond aan de nietsvermoedende passanten en er wordt goedkeurend geglimlacht. Ook hier druipt het respect / de waardering eraf: 12 supporters uit Nederland voor een vriendschappelijk potje voetbal…. Een stadsbus brengt ons naar het stadion. Onderweg hoor je het mompelen en zie je het aanstoten :”aahh… Holandese… si” gevolgd door opnieuw vriendelijke blikken.

 

         

 

Estadio Centenario. Gebouwd voor het eerste wereldkampioenschap voetbal in 1930, gewonnen ook door Uruguay, en de viering van honderd jaar onafhankelijk Uruguay (daarom Centenario). Oorspronkelijk 100.000 toeschouwers, tegenwoordig maximaal 76.000, 56.000 lees ik later zelfs. Tweevoudig wereldkampioen Uruguay (1930 dus, en 1950 in en tegen Brazilië !) speelt er al zijn interlands. De laatste keer dat een Europese ploeg dit stadion aandeed is alweer van 1992. Onze oosterburen waren toen te gast. Nu wij. Bijzonder.

Als we bij onze ingang aankomen zien we nog net de spelersbus leeglopen en naar binnen wandelen. Koptelefoons, aaipets (zo heten die dingen toch ?, gaat me allemaal te snel) en telefoontjes bieden de mannen een soort schijnwaarborg waardoor het lijkt of ze in een andere wereld zitten (concentratie ?) en ons, maar vooral de nieuwsgierige Uruguyaantjes tegen het hek, niet waarnemen. Het zal allemaal wel. Dirk groet wel gelukkig. Heeft hij niet zo'n ding ?

Teleurstellend is de manier waarop de kaartjescontroleur bij de ingang van het stadion meent met mijn toegangsbewijs om te gaan. Het is dat ik het kaartje nog in mijn hand heb anders had hij ‘m waarschijnlijk in vieren gescheurd ! Geef ze een uniform en een ‘oortje' en ze denken meteen dat zij de wereld regeren. Zeker een jeugdtraumaatje, toen zijn onderwijzer op dezelfde manier zijn proefwerk beoordeelde…… Bokito ! Nee, ik was/ben helemaal niet kwaad. Hoe kom je dáár nou bij ?

Binnen tref ik een prachtig stadion aan. Ik denk niet dat er na 1930 erg veel aan is veranderd, maar dat maakt het juist zo verschrikkelijk mooi ! Betonnen stoeltjes ! Een, tegenover ons vak, enorme tribune qua hoogte die er later op lijkt gezet. Niks voor mensen met hoogtevrees: je houdt je hart vast als de ‘wave' door het stadion gaat. Maar de mensen vieren feest, ondanks de werkdag loopt het stadion behoorlijk vol. Net als een paar dagen geleden Brazilië, bereidt ook Uruguay zich voor op de naderende Copa America, eind juni startend in Argentinië.

 

         

 

Vreemd detail voorafgaand aan de wedstrijd: eerst het volkslied van Uruguay, dan pas het Wilhelmus. Foutje ? Normaal ? Raar is het wel, vind ik.

Opnieuw speelt Oranje een best aardige eerste helft. Gevolgd door een matige tweede. Verschil is dat Uruguay hierin meegaat, waar Brazilië juist aandrong. Een spijkerharde overtreding op Robin van Persie is het negatieve hoogtepunt in de eerste helft waarbij vooral het wegwuiven door de scheidsrechter tot een woede-reactie van “onze Bert” leidde langs de kant. Terecht overigens, want we hadden het hier over een aanslag waarop normaal gesproken gewoon rood staat. Totáál niet nodig. De arbitrage blonk sowieso deze wedstrijd niet uit in briljant leiden. De Argentijnse grensrechter moet nog maar een keer worden uitgelegd dat het ook de bedoeling is dat hij voor buitenspel vlagt….. Het wordt 1-1. Jawel, gelukkig niet wéér een verre reis voor alleen maar 0-0. Met dank aan, uitgerekend, Luis Suarez en Dirkie Kuijt.

 

         
   

 

De wedstrijd werd afgesloten met strafschoppen. Iemand had namelijk het onzalige idee bedacht dat er een winnaar uit deze wedstrijd moest komen en daar ook een cup voor laten lassen met de onzalige naam Copa Confraternidad. Deze werd gewonnen door Uruguay, waarbij ik me niet aan de indruk kon onttrekken dat Nederland het liefst nog dokter Goudswaard , kale Kees, Theo de snor, Hans Jorritsma en Ruud Hesp er één had laten nemen…. Dan konden zij vast douchen. Van Persie en Elia misten namens Oranje, voor de statistici onder u. Voor mij blijft het gewoon 1-1.

Ook hier na afloop weer het nagenoeg uitblijven van bedanken van je eigen publiek. Een enkeling (Heijtinga, Maduro, Bruma) stak nog wel een hand op, anderen leken ons bijna opzichtig te negeren. Jammer, jammer, jammer, maar ik blijf gewoon komen hoor !

En datzelfde Oranje wilde (was het dáárom, ze vergáten het in de haast ?), vooral vanwege de ontwikkelingen rondom onze vriend Puyehue, zo snel mogelijk Montevideo ontvluchten om nog maar een béétje op tijd op vakantie te kunnen. Ik heb me wel afgevraagd waar ze dan naartoe gaan. Lanzarote ? IJsland ? Hawaii dan ? Uiteindelijk reisde het KNVB-gezelschap via Rio (ja, ik heb ze gezien de foto's: dat was echt geen “Dansen op de Vulkaan”) en Parijs terug naar Amsterdam en kon iedereen op tijd naar moeder de vrouw….

Behalve dan de supporters, zucht. Nadat we op de avond na de wedstrijd afsluitend met z'n allen nog lekker hebben gegeten en gedronken en elkaar hebben bedankt voor weer een “klassiekertje” qua buitenlandse tripjes, gaat ieder zijn en haar weegs. Let's just kiss and say goodbye, so to speak.

Wij gingen door naar Buenos Aires. Met de boot, dus begon onze vertraging pas later, samen met Geurt & Janny. Jos & Kittie: ook naar Buenos Aires. De anderen, Jurgen, Nico, Ico, Diana, Patrick & Lenny, Dave & Karin, Gert Jan, Marco. Voor hen begon het vertragingsverhaal al in Montevideo. Wij pleisteren uiteindelijk drie dagen langer op het vliegveld van de stad van de Dwaze Moeders, Evita, Boca Juniors en River Plate.

Het heeft ondanks al het ongemak geen aslaag gelegd over deze trip. Dank aan alle betrokkenen, we hebben er weer een mooie ervaring bij. (en twee interlands natuurlijk). Het is mij een voorrecht keer op keer met u te verkeren.

In augustus wacht - als er op IJsland natuurlijk geen rare dingen gebeuren, maar dan is er altijd nog een tunnel of een boot, wat is Europa toch soms heerlijk klein ! – de ‘friendly' op het nieuwe enorme Wembley (hoe zou het zijn met die twee torentjes ?) tegen de Engelsen. Ik zie uw daar !

Getekend,

Edwin