In Memoriam

23 februari 2012

Jaap de Koning - Groots Oranjefan

Klik hier voor de rouwkaart:

Na een (te lang) ziekbed is vandaag Jaap de Koning overleden….

Iedere regelmatige Oranjeganger kent Jaap & Marjan. Is het niet via het spandoek ‘De Koning groet Oranje', danwel door hun oranje Volkswagenbusje, of de oranje Jeep.
Maar bovenal natuurlijk kennen wij, vaste volgers, Jaap als de rustige, maar o zo fanatieke Oranje supporter die mét ons jarenlang het Nederlands elftal volgde in alle uithoeken van de wereld, vriendschappelijk of voor ‘het echie'.

Waar ondergetekende, één van de mooiste vakanties van zijn leven mee beleefde, mede door hun aanwezigheid, Zuid Afrika 2010, van begin tot het finale eind, met alle belevenissen ertussen.

Waar ondergetekende menig biertje (of wijntje) mee dronk, 's avonds op de camping, tijdens een eindtoernooi. Gezeten rondom hun schoteltelevisie, bij het busje. Kijkend naar de avonduitzendingen van de NOS om nog een beetje meer toernooigevoel mee te krijgen.
Maar ook, zoals in 2010 toen camperen niet mogelijk was, in motelletjes op weg naar weer een volgende wedstrijd. Altijd voelde het goed als we ze zagen, vertrouwd.

Jaap, rustig in zijn doen en laten, ingetogen, een beetje ‘langs de zijlijn' opererend, maar ondertussen tot op het bot gepassioneerd van ‘ons' Oranje.
Ik zie hem nog staan (er zijn beelden van!) na de historische overwinning op Brazilië in Port Elisabeth: mensen omhelzen elkaar, er wordt gehuild, gelachen, gejuichd. Jaap, een beetje aan de rand van zo'n groep, met gebalde vuisten, dolblije gezichtsuitdrukking, maar geen polonaise. Intens gelukkig dat het éindelijk weer eens was geluk:.

Vele, vele belevenissen samen. Je kunt ze beschrijven maar meestal geldt dan: je moet het meegemaakt hebben om het te begrijpen…..
Wij hebben het voorrecht om zowel Jaap als Marjan al sinds 2000 (4 juni om precies te zijn) te mogen ‘meemaken' en daardoor weet ik ook dat het zo goed klikt, omdat we op dezelfde manier ‘het spelletje' beleven en vooral de wedstrijden van Nederland.

9 februari 2011, Eindhoven. Voorafgaand aan het vriendschappelijk potje tegen Oostenrijk belt Jaap ons met de uitslagen van het onderzoek en direct is duidelijk dat het ‘helemaal fout is', ongeneeslijk. Typerend voor Jaap is dat hij in feite mij moet overtuigen dat het nog niet verloren is. “Kom op zeg Edwin, zó snel laten we de moed niet zakken….”, ik weet het nog…….
('s Avonds in het stadion wordt in het sfeervak het spandoek voor Alex uitgerold. Zittend naast twee lege stoeltjes is dat net even teveel van het goede en zullen nietwetende omstanders verwonderd hebben gekeken naar twee huilende supporters.)

We maken de opleving mee, na een eerste ronde kuren, het lijkt verbeterd. We delen in de euforie, maar ook in de vervolgmededelingen dat het tóch niet goed gaat. Uiteindelijk resulteert dit in het verschrikkelijke bericht dat de behandeling wordt gestopt……

Uiteindelijk nemen we zaterdagavond 18 februari bij hen thuis emotioneel afscheid. Het kan niet meer, het wil niet meer. Het is gewoon op.

Jaap is slechts 56 jaar geworden.

Het is me een absoluut voorrecht geweest jou te hebben gekend, met jou te hebben gelachen en gehuild, geproost op al het moois dat dit aardse bestaan ons soms geeft.
Sterkte aan Marjan, aan de kinderen en kleinkinderen. We zullen er zijn als jullie dat willen.
Sterkte aan alle andere Oranjevrienden, want we gaan hem in ons groepje verschrikkelijk missen…….

Dag Jaap, rust nu maar zacht.

Edwin Prins, mede namens Simone
Haastrecht.

NB:
Wil je je bericht voor of over Jaap kwijt? Dat kan hier in ons gastenboek.
Foto's van: Bartje, Edwn & Simone, www.dekoninggroetoranje.nl