Albanië - Nederland

EK 2008 kwakificatie, 0-1

Tirana, Stadiumi Combetar "Qemal Stafa", 12 september 2007

Met dank aan de foto's van Edwin & Simone, Ronald de Kuijper en Dave!

Ik schrijf dit verslag ná een aantal tv-beelden te hebben gezien, waaronder het interview met Marco van Basten, na lezing van wat meningen op onze Discussieboard, én na m’n reis enigszins te hebben laten bezinken.

ALBANIË – UIT …….
tóch weer lastig.
(en dan die imam om tien voor vijf ’s ochtends !!!)

Op de vroege zondagochtend, na de overwinning op Bulgarije in Amsterdam, vertrokken wij naar Tirana in Albanië voor de wedstrijd tegen ditzelfde land, dat voor woensdag 12 september op de spreekwoordelijke rol stond.

Onze reisvariant was van Schiphol naar Rome en dan door naar de Albanese hoofdstad. Door een stuk vertraging op het vliegveld van Rome had onze koffer wél de tijd om van het ene naar het andere vliegtuig te hoppen. Iets dat bij anderen, door de korte overstaptijd, minder succesvol verliep.

Albanië is een zeer onveilig land, de criminaliteit viert er hoogtij en als ze je kunnen belazeren zullen ze het zeker proberen. Dat waren de mededelingen die je vooraf kreeg als je meldde dat je naar dit Balkan-land vertrok. Wel, Albanië is niet onveiliger dan welk land in die regio dan ook, de doorsnee Albanees wil je prima helpen, is – als ze je begrijpen – best bereid tot een glimlach. Als ze er wat aan kunnen verdienen zullen ze dat niet nalaten, maar dat geldt volgens mij in Nederland net zo goed.
Na de wedstrijd gold die avond een andere benadering, maar gezien het voor Albanië negatief verlopen wedstrijdbeeld en de wel heel wrange ontknoping, kán ik daar zelfs wel inkomen. Begrip voor stenen- en flessen gooierij heb ik nooit, maar de woede was enigszins verklaarbaar. Het niet ingrijpen van de politie tegen deze zaken in het stadion vervolgens weer niet. Het zal m’n “over all” beeld van Tirana echter niet veranderen.

Moeder Theresa is van etnisch-Albanese afkomst (heb ik me laten vertellen). Aangezien deze winnares van de Nobelprijs voor de vrede 10 jaar niet meer onder ons is, waren door heel het centrum van Tirana mega-gedenkdoeken opgehangen en was er ook extra opgeruimd rondom het monument dat ter ere van haar is opgericht. Toevalligerwijs vlakbij het stadion waar we zouden spelen.
In het busje dat ons van het vliegveld naar ons hotel bracht vroegen we “wat moeten we gaan zien in Tirana?”. Het lieftallige ophaalvrouwtje wist niets anders te melden dan het Historisch museum en een Art Gallery. O ja, en de herdenking van Moeder Theresa. Voor ons was toen wel duidelijk dat Tirana nog niet echt is ingesteld op toeristen en ze nog moeite hebben hun ‘cultureel erfgoed’ te promoten. De vele, vele terrassen in het centrum maakte echter (mede door het lekkere weer) een hoop goed. Handelsgeest is er al wel. Vele, vele verkopers proberen van alles aan je te slijten. Maar opdringerig worden ze nooit. Wel vervelend waren de honderden (duizenden?) aggregaten die constant voor noodstroom moeten zorgen omdat het algehele elektriciteitsnet nog in de kinderschoenen staat. Zit je lekker op zo’n terras, begint dat ding weer te knetteren. Maar ach, relativeer je ook meteen weer de luxe en ogenschijnlijk automatische gemakken die wij thuis hebben.

Het grappige was dat we werkelijk in allerlei verschillende hotels zaten allen rondom het centrum van Tirana. Wij sliepen in hotel California Ik heb nog even gezocht naar m’n Eagles – cd, maar kon hem niet zo gauw vinden….
Het hotel was gelegen pal naast een moskee. Albanië is (leuk weetje, nietwaar?) voor zeventig procent moslimitisch. Nauwelijks hoofddoeken gezien, katholieke kerken en andere christenstromen heel gemoedelijk naast elkaar verdragend. Het kan heus wel. Ligt heus niet aan Moeder Theresa. Nadeel van een moskee? Daar kom je de allereerste nacht / ochtend achter als het ochtendgloren zich meldt. We zaten beiden rechtop in ons bed aangezien de naburige imam besloot zijn volgelingen op te roepen te gaan bidden. En dat deed hij, versterkt met nogal wat Watt, hard. Heel hard. Om tien voor vijf in de morgen ! Maar na een ochtend of twee ga je ‘m al bijna missen….. wanneer begint ‘ie nou ?
Na de maandag Tirana een beetje te hebben ‘ontdekt’, waarbij ook het stadion werd bezocht, middels een flink stuk wandelen hebben we ’s-avonds prima gegeten in een – door mede-disgenoot Jurgen via Lonely Planet aanbevolen – restaurant vlakbij het Nederlandse consulaat.

Dinsdag een dagje (zeg maar gerust dág) op stap met bijna dertig mede-Albanië-gangers naar “buiten Tirana”. Een, als vanouds door reisbureau Stuyf geweldig georganiseerde, bustrip dat ons bracht langs Kruja, een bergdorp waar het museum voor Skanderberg is gevestigd, de grote held uit de geschiedenis van Albanië. Een soort Valkenburg-achtig straatje met louter souvenirwinkeltjes leidde naar deze plaats, waar je ook een mooi uitzicht kreeg over het omliggende berglandschap. Daar werd door ondergetekende meteen de traditionele voetbalsjaal gescoord, dat scheelt weer met zoeken.

De bus zette rond het middaguur koers naar de Vaini Lagoon. Een Biesbosch- (Weerribben zo u wilt) gebied waar in een prachtig gelegen restaurant geweldig lekker werd geluncht. De kokkin kreeg als cadeautje een oranjeschort aangeboden, welke ze zonder enige gêne de rest van de tijd aanhield.

Na de lunch zette het gezelschap zich in beweging voor de laatste stop van de dag, de badplaats Durres. Het weer was inmiddels wat dreigender geworden dus toen we bij het strand waren aangekomen werd besloten het “aan-het-zwembad-liggen-met-een-drankje-in-de-hand”-gedeelte te vervangen door “met-een-biertje-op-een-terras” voor een deel van de groep en een bezoek aan het plaatselijke Romeinse amfitheater annex arena gevolgd door het Archeologisch museum van Durres (bij mij beter bekend als het potten en pannen museum). Tijdens dit laatste bezoek heeft het – hebben we begrepen – even flink geplensd, maar dat mocht de spreekwoordelijke pret niet drukken.

Als afsluiting van deze geweldige dag (nogmaals hulde aan Irene en Peter !) werd in een van de strandrestaurants een koud buffet gebruikt, waarbij livemuziek het geheel omlijstte. En daardoor werd het een knallende afsluiting want de voetjes gingen van de vloer met als één der hoogtepunten een dansdemonstratie van mede - organisator Peter, die zelfs Irene naar adem deed snakken !
Moe maar voldaan werd de ‘thuisreis’ naar Tirana aanvaard en iedereen bij zijn of haar hotel gedropt. Een aantal zal ongetwijfeld nog “even” zijn doorgegaan, voor ons was het mooi geweest. Alhoewel het terras voor ons hotel nog even dienst deed als pleisterplaats om het lokale bier, merk Tirana, te nuttigen. Morgen zou een lange dag worden dus kort daarop werd de kamer opgezocht. We hadden in ieder geval ook ons portie cultuur deze reis weer binnen.

Wedstrijddag. Altijd toch een beetje spanning. ’s Ochtends eerst bij het hotel van de KNVB de kaarten opgehaald. De heren Lloyd en Theo van ons aller SCO hadden zich in de hal (lobby zo u wilt) van het hotel achter een tafeltje geposteerd en vinkte keurig de mensen af die zich bij hen meldde. Zo kan een goed beeld worden gevormd van wie bij dergelijke wedstrijden daadwerkelijk komen opdraven en wie de passe-partouts slechts hebben als investering in de toekomst…., luidde de heldere uitleg. Niet helemaal waterdicht natuurlijk, maar als steekproef een goed middel.

Na diverse medegetrouwen te hebben ontmoet, die we nog niet bij ons ‘dagje-uit’ hadden gezien werd, samen met Jos en Kittie een bezoek gebracht aan een aan de rand van het centrum gelegen markt. “Daar waar het asfalt ophoudt” is wellicht de beste omschrijving van de erbarmelijke weg die nabij het bus- en treinstation was gelegen. Daar was ook een bonte verzameling aan marktkraampjes waar allerlei, vooral tweedehands (ook kleding en schoenen) spullen te koop waren. Dit was echt een plek voor de (beneden) modale Albanees, waar wij behoorlijk tegen afstaken. Is óók goed om te zien.

Na te hebben verzameld in het centrum van de stad op een aantal grotere terrassen, waar ook heel vriendschappelijk werd omgegaan met de Albanese supporters die prima ‘klikte’ met de Hollanders. Alleen toen het Kosovaarse deel wat teveel had genuttigd en er wat onvriendelijkheden dreigde met de autochtone Albanezen werd, uit voorzorg, een en ander gescheiden en werd het een volledig oranje terras. Ook gezellig !

Vervolgens vertrokken we richting stadion. Ook daar, hadden we gezien was genoeg ‘vertier’ en er waren ook nog veiligheidszones ingesteld waar je langs moest om het stadion te bereiken. Aangezien we graag op tijd zijn werd dus besloten ook op tijd te vertrekken. De omliggende straten waren inmiddels autovrij gemaakt, wat het er naartoe lopen nog vergemakkelijkte.
Leuk moment, en ook wel tekenend, vond ik persoonlijk het moment dat we met een groepje oranje langs een groepje rood (de overheersende Albanese kleur) liepen en zij begonnen te fluiten. Een dáárachter zittende andere rode groep accepteerde dit kennelijk niet en applaudisseerde hier zo hard mogelijk overheen, waardoor het fluiten ophield. Sympathiek, ik kan niet anders zeggen.

Albanië – Nederland was mijn (E) tweehonderdste interland. Ter gelegenheid hiervan had Simone een “gedenk – T-shirt” voor me gemaakt (dankjewel !). Voor de wedstrijd kreeg ik ook van Jurgen (dankjewel !) een door iedereen in Tirana aanwezig getekend shirt. Ik werd er even stil van…. Allen bedankt voor dit cadeau. Het shirt zal een plekje vinden tussen de diverse memorabilia die door de jaren heen zijn meegenomen op de diverse voetbaltripjes.

Naar het stadion dan. Absolute chaos ! Zelden zo’n binnengaan van een stadion meegemaakt ! Eerst door een smal poortje om in de “eerste zone” te komen, daarna op bizarre wijze een behoorlijk afgetakeld stadion binnen te gaan. Ik was echt blij dat we binnen waren. Maar ja, toen kwamen allerlei kleine Albaneesjes weer via het hek omhoog geklommen om, via ons vak, een goed plekje te vinden op de tribune. Hectisch. Dat was het. Bellen met degenen die in de kroeg nog waren met de mededeling “NU KOMEN !”. Uiteindelijk wist – voor zover ik weet – iedereen z’n plaats te bereiken en gingen de hekken (echt waar) dicht. Potdicht. Toiletten ? Buiten het stadion in kroegjes en restaurants.

De wedstrijd dan. Van Basten zei na afloop dat ‘we’ de terechte winnaar waren. Gelukkig hoef je het niet altijd met elkaar eens te zijn…… ik was het er niet mee eens. Oranje was onmachtig de lijn van de wedstrijd ervoor door te zetten. Een in de basis sterk verdedigend Albanië dat lekker combinerend en counterend op ons afkwam, een slecht veld (is het voor beiden), en een matige warrig fluitende Engelse scheidsrechter mag geen excuus zijn voor ons surplus aan individuele klasse (wat is dat eigenlijk, klasse ?). Ik hoorde Sneijder na afloop zeggen dat de Albanezen de wedstrijd van hun leven speelden. Wat een onzin. Dat doen ze ook tegen Roemenië of Bulgarije. Het ontbrak bij Nederland eerder aan de wil om het karwei snel af te maken. Bij een juiste instelling hoor je zo’n land te kunnen overrompelen. Als er al iets aan mankeerde dan was dat (zoals zo vaak tegen dit soort tegenstanders) een geval van “tussen de oren”.
Albanië werd, om mij volstrekt onduidelijke reden (duwen ?) een goal onthouden. Melchiot kopte de bal strak en onberispelijk achter van der Sar. Wat daar aan vooraf ging was écht geen dusdanige overtreding dat er moest worden afgekeurd. Maar zoals wel vaker hebben we deze kwalificatie toch weer dat geluk. En geluk is helaas een steeds groter wordende factor in ons spel. Leuk voor de neutrale toeschouwer, maar heel slecht voor de doorgewinterde Oranjesupporter.

Vooropgesteld: ik heb er geen moeite mee om álle uit-kwalificatiewedstrijden met een benauwde 0-1 te winnen, het doel heiligt tenslotte de middelen, maar de manier waarop we op het moment spelen, baart zelfs mij een beetje zorgen. Mooi voetbal is voor op de eindtoernooien of als de gelegenheid zich een keertje voordoet tegen een flink op achterstand gezette tegenstander. Maar het ontbreken van iedere vorm van automatismen is voor een dergelijke ploeg, die het van individuele creativiteit moet hebben niet goed. We kunnen niet altijd afhankelijk zijn van een quasi-bevlieging van Van Nistelrooij.
Ik ben geen voorstander van het vertrek van onze coach (verre van), wie zijn wij in dit verhaal ?, maar begrijpen doe ik hem allang niet meer. En of een ander beter is weet niemand, dat zijn “als dit, dan dat” spelletjes die niemand (wij dus ook niet) kan hardmaken. Dan zit je al heel snel in het “beste stuurlui”-verhaal. Dat gaat me ook veel te ongenuanceerd, alsof wij wel even bepalen hoe er moet worden gespeeld. Maar ik zie wel, als vaste tribuneklant, een moeizaam opererend elftal, met spelers op andere plekken dan waar ze bij hun club spelen. En dat doet pijn. Ik koester desalniettemin de drie punten. Daarvoor ligt Oranje me veel te na aan het hart.

Memorabel: het toezingen van Oranje door een groot deel van het Oranjelegioen, gedurende (schat ik) zo’n dertig minuten aan één stuk. De Albanezen om ons heen werden er doodmoe van !
Kennelijk vonden de Albanezen na afloop dat we onze kelen schor hadden gezongen. De toegeworpen flessen water werden echter niet écht op prijs gesteld ! Of zou het toch uit frustratie zijn geweest…… ? Het moet haast wel.
Ik had na afloop grote moeite om niet “I’m sorry” tegen de afdruipende Albanië-collega’s te zeggen.

Na afloop hebben we voor ons hotel nog, in alle rust en veiligheid, een biertje en wijntje gedronken op deze smadelijke overwinning Lekker mopperen op alles wat er die avond was gebeurd, chips erbij, afgerond met een lach. Dat is toch eigenlijk een beetje het bestaan van een voetbalsupporter. En daar voelen we ons allemaal, stuk voor stuk, happy bij.
Kunnen we weer lekker mopperen over de opstelling, de coach, sommige spelers, het veld of de kwaliteit van het bier. Weet u iets leukers ?

Tot een volgende gelegenheid.
Edwin